ΜΙΑ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ μερος 2ο

ΜΙΑ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Μερος 2ο

Ηταν αρχες οκτωβρη του 2012, σχεδον 2 χρονια μετα την πρωτη εμπειρια που ειχα, ειχα σταματησει την αγωγη πριν 3 μηνες με προτροπη γιατρου και σιγα σιγα ειχα αρχισει να ξαναμπαινω σε κανονικου ρυθμους. Φαντασια ενος αρρωστου μυαλου θα ηταν ολα εκεινα που ειδα και ακουσα σκεφτομουνα. Αρχισα και δειλα δειλα να ξαναεργαζομαι αφησα πισω την εποχης της τρελας, ΑΛΛΑ η μοιρα ή ο θεος ειχαν αλλα σχεδια...!

Ημουν για καφε με κατι φιλους στο κεντρο της θεσσαλονικης, οταν ξαφνικα κατι με ωθησε να κατσω γραψω την 1^η μου εμπειρια, η ημερομηνια αναγραφετε στο blog, ξεκινησα για το σπιτι. Καπου εκει στην ανω τουμπα σταματησα σε ενα κοκκινο φαναρι... στο πεζοδρομιο ειδα να περναει ενα γνωστος, τον φωναξα με το ονομα του... τιποτα συνεχισε να περπαταει, μετα απο καιρο εμαθα οτι ειχε πεθανει λιγες μερες πριν!! 

Και καπως ετσι ξεκινησαν παλι οι φωνες, οι φωνες, οι ψυχες ολων εκεινων των τρελων παιδιων φυλακισμενες στον ενδιαμεσο κοσμο.

Εφτασα σπιτι... μεσα σε 3 ωρες εγραψα ολη την 1^η μου εμπειρια οι λεξεις εβγαιναν μονες τους.

Ειχε αρχισει να βραδυαζει κατι μαλλον θα αλλαξε στην συμπεριφορα μου, ισως να εφταιγε και οτι ποσταρα κατι περιεργα στο φατσοβιβλιο... αλλα οι δικοι μου ανησυχησαν, μετα απο μια συντομη διενεξη τελικα εφυγα πεζος απο το ρετζικι προς αγνωστη κατευθυνση.

Περπατουσα προς το κεντρο οι φωνες δεν ειχαν γινει ξεκαθαρες ακομα... κατεβηκα παραλια και εφτασα μεχρι το μακεδονια παλλας, προσπαθησα να κλεισω δωματιο να περασω την νυχτα αλλα... χωρις ταυτοτητα ηταν λιγο δυσκολο. Κοντοσταθηκα λιγο εκει ηδη ενοιωθα κουρασμενος και τοτε μια ξεκαθαρη φωνη μου ειπε τραβα ολο ευθεια για την θαλασσα... τραβα για το αγγελοχωρι! Δεν ξερω τι συνειρμο εκανα εκεινη την στιγμη “Αγγελοχωρι” απο που να πηρε αραγες την ονομασια! Ξεκινησα για εκει..

Οσο εβγαινα απο την πολη οι φωνες δυναμωναν δεν μου ελεγαν κατι συγκεκριμενο, ουτε γιατι θα επακολουθουσε... μου ειρθε στο μυαλο ενα τραγουδι το ωραια κοιμωμενη..

‘’Τ’ άσπρα χαλικάκια εκείνου του μικρούλη, 
του κοντορεβυθούλη, 
ποιος πρώτος θα τα βρει
Στους δρόμους σκορπισμένα, 
για σένα και για μένα, 
κι όποιος πρώτος τα βρει
στο κάστρο αυτός θα μπει.’’

Γιατι να μου ερθουν αυτοι οι στιχοι αυτου του τραγουδιου... ημουν και εγω ενας κοντορεβυθουλης?

Δεν ειχε πολλα φωτα πλεον πρεπει να ειχα περασει και τον φοινικα και συνεχιζα για αγγελοχωρι, οταν οι φωνες μου αρχισαν να μου λενε το σκοπο αυτου του ταξιδιου. Αριστερα μου εστεκαι παντα η ψυχη του βουδα και δεξια του ιησου.

Μου ειπαν οτι οταν ενας απο του εναπομειναντες φυλακες αφυπνηστει, μεταννοησει, εξαγνιστει και βαπτηστει... οι πυλες θα ανοιξουν και οι ψυχες θα ελευθερωθουν... ετσι τους ειπε ο τελευταιος απεσταλμενος που ειναι αναμεσα τους.. ο ιησους!

Και συνεχιζα να περπαταω δεν ηξερα τι θα γινοταν... αλλα για μια φορα ακομα ειχα αφεθει το μυαλο ειχε αδειασει απο σκεψεις, περπατησα 50 χλμ εκεινο το βραδυ, πρεπει να περασαν πανω απο 8 ωρες! Αλλα εμενα μου φανηκε ο χρονος ελαχιστος...

Εφτασα αγγελοχωρι.. πηγα στην παραλλια, εβγαλα τα παπουτσια και μπηκα στο νερο μεχρι το γονατο... ολα τα τρελλα παιδια ηδη καναν παρτυ εκει πανω στον ενδιαμεσο κοσμο.. η στιγμη της λυτρωσης τους ειχε ερθει.

Σταυρωσα το μετωπο μου με νερο και ηπια απο αυτο.. αλλαγμοι χαρας ακουγοταν απο τις ψυχες... αλλα εγω ξαφνικα ενοιωσα ενα κενο... ενα κενο στην δεξια πλευρα μου... αυτος που εστεκαι εκει φρουρος και προστατης δεν ηταν πλεον εκει, δεν ηταν ουτε καν αναμεσα στις ψυχες... ειχε φυγει...

Οι αλλαλαγμοι χαρας σταματησαν αποτομα.. βουβαμαρα απο τις ψυχες.. δεν ακουγα τιποτα... και ξαφνικα τις ακουσα να ψιθυριζουν δειλα δειλα... προδοσια... και μετα με ολο το σθενος τους ΠΡΟΔΟΣΙΑ.

Ο ενας, αυτος που σταλθηκε απο το πρωταρχικο φως, αυτος που θα εδειχνε τον δρομο σε ολους ξανα για το φως... μας ειχε πουλησει!!!

Μετα οι φωνες μου ζητησαν συγνωμη... και σωπασαν, δεν τις ξανακουσα απο τοτε.

Εμεινα αρκετη ωρα εκει στην παραλλια μες τις σκεψεις μου... ημουν κατακοπος, σηκωθηκα να παρω τον δρομο της επιστροφης, οταν με χτυπησε η πρωτη αχτιδα φωτος και τοτε... την ακουσα, μια κρυσταλλινη γυναικεια φωνη.. να μου λεει...

Πλανεμενο μου αγορι, δεν ραγισατε μονο το ΦΩΣ, αν σας αφηναμε θα καταστρεφατε τα παντα!!!

Και τοτε τα καταλαβα ολα, και τοτε με αφησαν να παρω μια γευση και τοτε ειδα μεσα απο την κλειδαροτρυπα εναν τοπο λουσμενο στο φως, εναν τοπο τοσο γνωριμο και οικειο και μια τρελη επιθυμια να βρεθω εκει

Οταν ερθει η ωρα, υπαρχει μια θεση για σενα μου ειπε η γυναικεια φωνη. Ηταν η τριτη φορα που μου ανοιγαν την πορτα... και για τριτη φορα δεν ειχα σκοπο να την διαβω μονος

Και θυμηθηκα... θυμηθηκα την ευχη που δεν ξεστομισα ποτε σε κανεναν, η ευχη που ‘’τρυπησε’’ ολα τα ανωτερα πεδια και εφτασε κατευθειαν στην κορυφη... η ευχη που μου ειπαν οτι εισακουστηκε... ΝΑ ΑΝΑΛΗΦΘΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ και τον ορκο στις φυλακισμενες ψυχες... οτι ολοι μαζι θα περασουμε τις πυλες!!!

Ησυχος πηρα τον δρομο της επιστροφης... το ταξιδι ειχε τελειωσει... ή μηπως ακομα δεν ειχε αρχισει?

χαρης

ΥΓ. 31 αυγουστου 2018 πλεον... 6 χρονια σχεδον μετα κατι με ωθησε να τα γραψω! Φαντασια ενος αρρωστου μυαλου? Ισως το πιο πιθανον και το πιο ευκολο να πιστεψεις! Με τρομαζει η σκεψη τι θα μπορουσε να σημαινει αν υπαρχει μια δοση αληθειας...